پاتوق سایبری (درنگی در کیفیت حضور معلم و دانش آموزان در رسانه های اجتماعی)

اگر کمی واقع نگر باشیم، می بینیم که اجتناب ناپذیر است که اولیا و مربیان در کنار تمام وظایف سنتی در جهان حقیقی، پاتوق شناسی و پاتوقداری در فضای مجازی را نیز بشناسند و – خوشبینانه- فرزندان را در انتخاب و استفاده از پاتوق سایبری راهنمایی کنند یا - بدبینانه- .

- حسین غفاری، معلم و پژوهشگر تربیت رسانه ای  در شماره اول و دوم دوره 33 (مهر و آبان 93) ماهنامه رشد معلم مقالاتی به قلم خانم کتایون رجبی راد منتشر شده بود1 که پیش از هر چیز، از دل مشغولی های یک معلم علوم اجتماعی دبیرستان در مورد بچه ها و حضورشان در رسانه های اجتماعی خبر می داد؛ معلمی که با دلسوزی به پاتوق مجازی دانش آموزانش وارد شده و از قابلیت های رسانه های اجتماعی برای پیش برد اهداف کلاس درسش بهره برده بود.

مشت نمونه ی خروار است.

کم نیستند معلمان و مربیانی که در دهه ی گذشته، به جای منع ورود بچه ها به فضای مجازی، با آن ها همراهی کرده اند و تجربه های بسیاری از این حضور اندوخته اند.

من به خاطر می آورم که در دوره ی دانش آموزی بهترین معلمانم آن هایی بودند که گاهی لباس و کفش ورزشی می پوشیدند و در زمین بازی، همپای ما می دویدند.

صمیمی ترین مربیان من آن هایی بودند که در سفر با ما هم سفره می شدند و درکوه و دشت با ما می دویدند و دستمان را می گرفتند.