کلاف سردرگم مرمت «خانه مشروطه» اردبیل کِی باز می شود!

وقتی هدیه ارزشمندی از اجدادمان به ما ارث می رسد، نه صرفا ارزش مادی بلکه معنویت خاصی از آن میراث ارزشمند را در وجود خود حس می کنیم.

یک یادگاری، یک شی گران بها در اندازه کوچک مثل یک ساعت طلا یا در مقیاس های بزرگ حتی خانه قدیمی پدربزرگ با آن ایوان های بلند و حیاطی به وسعت یک سالن ورزشی که ساعت ها نوه ها را مشغول بازی کردن در خود می کرد، نمونه هایی از میراث ارزشمند گذشتگان هستند.

صحبت از خانه پدربزرگ شد.

مگر می شود آن شیروانی های پهن با طرح موزاییکی خاصش را فراموش کرد؟ هرگاه که باد با شدت بیشتری می وزید و طنین آن در بین شیروانی ها می پیچید، نوه های کوچکتر می ترسیدند و از صدای ترسناک باد در بین شیروانی سقف خوف می کردند.

خاطرات خوشی که حتی پس از چند سال بعد، به کودکان و نوه های خود تعریف می کردند و نسل امروزی را از چنین خاطراتی آگاه می ساختند.

پدربزرگ با وجود اینکه سقف شیروانی که پس از عمری، آب و باد و باران دیدن؛ پوسیده بود و برخی قسمت های آن شرحه شرحه شده بود، باز هم اصرار خاصی بر حفظ ساختار خانه داشت و سرسختانه با تخریب سقف و بنای سقف آجری مخالفت می کرد.

پدربزرگ همیشه می گفت که خانه باید ارزش ذاتی خود را حفظ کند و تعمیر کردن قسمت های پوسیده، ترجیح او بر ساختن یک سقف آجری یا چوبی جدید بود.