عطاالله مهاجرانی : در تبلیغ دین به جای مدارا از زبان قدرت استفاده کرده ایم؛ با اجبار که نمی شود!

دین نبایست بر جان انسان تحمیل شود و سنگینی کند.

مثل اسب ناهمواری که انسان را به مقصد نمی رساند.

افراط انسان را به سرانجام نمی رساند.

- حکمت در واقع، پل زدن بین خرد انسانی و عاطفه و احساس اوست.

خرد ناب و عاطفه گرم.

این آمیزه سرنوشت ساز است.

خردی که همواره زنده و مثل سرو سبز و روینده و خوش نماست.

بیزار و بری از خشکی و سختگیری و تعصب و خامی است.

گویی شعر اوحدی در واقع تفسیر یا تصویر سخن پیامبر است.

همه مختصات سخن پیامبر اسلام در هر دو بُعد، اثباتی و نفی در این شعر آمده است.

این موضوع هنگامی اهمیت بیشتری پیدا می کند، که مخاطب ما جوانان هستند.

  آنان سخنان مختلف را می شنوند و می سنجند و داوری می کنند.

در تعامل زنده و آنی با یکدیگر و بلکه با جهان هستند.

مثل ماهی در دریای فضای مجازی شنا می کنند! در چنین موقعیت و احوال، اگر زبان تبیین دین، تبیین دین متین و زبانی مبتنی بر مدارا و محبت نباشد، به سخنان ما گوش نمی کنند.

فاصله می گیرند.

سکوت می کنند یا واکنش نشان می دهند.

گسست های نسلی و اجتماعی پیش می آید، مرجعیت های فکری و اخلاقی آسیب می بینند و جامعه با ناهنجاری روبه رو می شود.

چاره اش توجه و تاکید بر دین متین و مدارا و پرهیز از اجبار و افراط به عنوان خط مشی و سلوک است.