شکوه مادری در شاهنامه

پرستش الهه مادر کهن ترین و شایسته ترین اتفاق دوران اساطیر ایران باستان محسوب می شد.

باروری و حیات بخشی برتری زن را دوچندان کرده و از او موجودی الهی و درخور تحسین ساخته بود.

- ایسنا/خراسان رضوی پرستش الهه مادر کهن ترین و شایسته ترین اتفاق دوران اساطیر ایران باستان محسوب می شد.

باروری و حیات بخشی برتری زن را دوچندان کرده و از او موجودی الهی و درخور تحسین ساخته بود.

این پدیده، عصری مادر سالار را آفرید که به نظر می رسد مهم ترین و قابل توجه ترین دورانی است که در آن مقام زن یا مادر محترم شمرده می شود با زاده شدن شاهنامه توسط فردوسی، این اعتقاد به نحوی جاودانه ماند و به عنوان باارزش ترین و کامل ترین اثر، راه خود را در بین آثار باقی مانده از آن دوران هموار ساخت.

هرچند که باگذشت زمان و عبور از دوره های مختلف فرهنگی در ایران، نشانه های مادر سالاری تحلیل چشمگیری داشت، اما این باورها به کلی از بین نرفته و در برخی از جوامع همچنان باقی مانده است.

فردوسی در اثر بی بدیل خود، مادران را رازدار، دلسوز، قابل اعتماد، خردمند، باهنر، باسیاست، فداکار، مهربان، قدرتمند، مستقل و ثابت قدم آفریده است.

در اکثر داستان هایش والامقام بودن مادران و همچنین قرب و منزلت فراوانی که برای آن ها قائل شده، به خوبی مشهود است.