فرهنگ قرآنی: از وضع موجود تا جامعه آرمانی؛ ضرورت بازنگری در سیاست گذاری فرهنگی

نگارنده بر این باور است چنانچه فرهنگ عمومی جامعه بر مدار فرهنگ توحیدی اصیل برآمده از متن قرآن و فرهنگ انسان ساز ائمه نور(علیهم السلام)، - قرآن یگانه منشور استوار هدایت و میراث جاوید حضرت ختم المرسلین(صلوات الله علیه و آله)، کتاب زندگی، کتاب تدبر، کتاب اندیشیدن و در یک کلام، کتاب بال و پرگشودن و پرواز از سجنِ طبیعت به آسمانِ ملکوت است؛ کتابی پر رمز و راز که تخیلات، تعقلات و اوهام بشر به کنه معارف و حقیقت آن راه ندارد که معروف است در حدیث: إِنَّمَا یَعْرِفُ الْقُرْآنَ مَنْ خُوطِبَ بِه .

با این وجود، این کتاب در ظواهر و بواطن خود، برای همگنان از نوع بشر، هدایتگر است و راه نُما؛ قرآن، نوری است که پرده از اسرار عالم وجود برمی افکند و هر پوینده و جستجوگری را به طریق هدایت ره می نمایاند.

این ویژگی از جامعیت و نیز ماهیت ابدی و ازلی معارف قرآن، آن را به کتابی برای همه زمان ها مبدل ساخته تا نوع بشر آن را به عنوان شاخص و معیاری برای زیست فردی و اجتماعی خویش برگزینند.

با این وصف، هر چند اهتمام به هر دو وجه از ظواهر قالبیه و معارف باطنیه قرآن، از مهم ترین وظایف و تکالیف جامعه ایمانی محسوب می شود، اما با تأسف فراوان شاهد آن هستیم در سطح مشاهده پذیر جامعه، ظواهر قرآنی اعم از قرائت شایسته و صحیح نص مقدس و در مرحله بعد، آشنایی با معارف و اص