نامه ای به قالیباف

جناب آقای قالیباف بعد از سلام، چون می دانستم اگر خصوصی برایتان نامه بنویسم، وقعی نمی نهید و راه به جایی نمی برم، در فضای عمومی رسانه نوشتم تا بلکه بخوانید، - بیندیشید و شاید به کار بندید! مردم ایران شما را هم به عنوان رزمنده دفاع مقدس، هم فرمانده نیروی انتظامی، هم خلبان، هم شهردار پایتخت، هم مدیری عملگرا و هم به عنوان کسی که همیشه رؤیاهای بزرگ تعبیر نشده دارد، خوب می شناسند اما در حال حاضر از شما ناامیدند! شیوه یک بام و دو هوا یکی به میخ و یکی به نعل زدنِ شما، از یک سو اعتماد مردم را کاهش داده و از سوی دیگر زبان برخی هم جناحی های تازه به دوران رسیده و افراطی شما را دراز کرده است.

تا جایی که درصدد تخریب و از دور خارج کردنتان، نه تنها از ریاست و نمایندگی مجلس بلکه از ساحت سیاسی هستند.

این حقیقت را شما خوب می دانید و می فهمید! بی تردید منش و رویه فعلی شما و دام و تله ای که جبهه پایداری برایتان گسترده، به تدریج سرنوشتی چون هاشمی رفسنجانی و علی لاریجانی برایتان رقم خواهد زد و چه بخواهید و چه نخواهید از دور خارج خواهید شد، مگر آنکه رویه خود را تعدیل کنید و همان گونه که قلبتان گواهی می دهد، به سوی اکثریت مردم بازگردید.

به هیچ بهانه شرعی و عرفی نمی شود بر صدر مجلس نشست و چشم بر سستی و ناتوانی دولت بست و هیچ نگفت؛ درحالی که می دانید دولت