«قمشانه » ای ها برای ماندن در دیارشان تقلا می کنند

با گام هایی آرام به سمتم آمده و سلام می دهد، پاسخش را می دهم، گویی سخن ها دارد، بارقه های امید در چشمانش برای فردای هر چه روشن تر فرزندان و کودکان دیاری به قدمت 5 هزار ساله موج می زند، - نگاهی به چهره ام می اندازد تا حوصله را در نگاهم برای شنیدن صحبت هایش کندوکاو کند، خود را اهل روستای قمشانه از روستاهای بخش مرکزی اسدآباد معرفی می کند.

از روستایش می گوید، از زیبایی های شکوفه های بهاری درختان سیب گرفته تا زنبورهای سرخوش از عطر گل های باغچه حیاط همسایه.

از کاشانه های پر از محبت و امید تا رقص خوشه گندم های زرد و طلایی گندم زارها در برابر سخاوت تلألو نور خورشید، از خنده های بی غصه و شیطنت های کودکان قمشانه ای در کوچه پس کوچه های آبادی، از صدای زنگوله بره جا مانده از گله گوسفندان راهی شده به چرا تا صدای نی لبک چوپان روستا در دشت، از لالایی مادر برای کودک خفته اش در گهواره تا عطر بوی نان و دار قالی بانوی قمشانه ای، صحبت های او در خلق این تابلوی زیبا از روستا بیشتر برای شنیدن مرا مشتاق کرده، سخنانش را ادامه می دهد.

این بار لحن صدایش غمی از جنس تمنا دارد، می گوید در کنار زیبایی های روستایش دردهایی نیز هست که بر زیبایی هایش می چربد و مردم این روستا را دردها رنجور کرده و کمک و یاری مسئولان را می طلبد چرا که مردم قمشانه روستایشان را دوست �