انقلاب را شما به ما دادید، ما از شما چه می دانیم؟!

نمی شود 42 سال تاریخ را به دوش بکشی از صدها هزارشهید گلگون کفنی که جوانی خود را برای اعتلا و آزادی و استقلال این کشور فدا کردند سخنی نگفت.

- چه باید گفت، چه بایدنوشت که همه حرف ها و سخن ها، همه نوشته ها و دلنوشته ها حقیرتر از آن هستند که سرگذشت عاشقانه شما را توصیف کنند.

آری این بغض های سنگین در برابر عظمت حماسه شما همچون کاهی در برابر کوه هستند، حماسه ای که آوازه خلقتش مرد و زن و پیر و جوان را مجذوب و حیران می کند.

این دیار فصل های خونین زیادی را پشت سر گذاشته، مادرانی را هنوز چشم به راه و پدرانی را پیر و شکسته کرده است، اما همچنان قوی و استوار برای اعتقاداتشان می جنگند و با صلابت سخنانشان روحیه حماسی را در دل ها دوچندان می کنند.

روزگارانی هر روز و هر شب، خاکریزها، با اشک‏ها و دعاهایتان گره می‏خورد و شما ظلمت مخوف شب را با تکبیرهای فاتحانه‏تان درهم می‏ شکستید و روزهای سنگر را سپیدتر از رویای شیرین کودکان می‏ کردید.

امروز ما مانده‏ ایم و یاد شما و بدا به حال ما، اگر یاد شما را زندگی ما قاب نگیرد.

اینجا فراوانند داغ‏ های کمرشکن و زخم‏ هایی که شما مرهم شان هستید؛ شما را می‏گویم که نگاهتان رفت و در جهت قبله پروانه‏ ها خانه کرد.