هر منزل مسکونی یک کارگاه تولیدی غیرمتمرکز است/ گلیم و ورنی بافی نیازمند حمایت ویژه

وقتی سخن از گلیم، قالی و ورنی به میان می آید، خانه قدیمی پدربزرگ و چیدمان آن توسط مادربزرگ، اولین چیزی است که تصویری روشن از منزل سنتی خانواده های ایرانی در ذهن مان می سازد.

در زمان هایی که فرش به عنوان نماد زیبایی و گرمابخش خانه و خانواده محسوب می شد، در کنار فرش های دست بافت ضخیم و رنگارنگ، فضاهای خالی از سطوح منزل که فرش ها را به علت بزرگی مساحت نمی شد در آن جا به کار برد، این گلیم و ورنی ها بودند که ترکیبی استثنایی از نقش و نگار را با رنگ های طبیعی و زینتی در کنار فرش های بزرگ نمایان می ساختند.

منطقه آذربایجان از دیرباز یکی از قطب های اصلی تولید گلیم و ورنی بوده است.

عشایر این منطقه و روستاییان، برای تامین نیازهای خود این صنعت را در کنار کارهای دامداری و کشاورزی به عنوان شغل دوم خود پذیرفته و با استفاده از الیاف طبیعی پشم، و نقش و نگاری الهام گرفته از طبیعت به تولید ورنی و گلیم می پرداختند.

در عصر کنونی نیز بومیان هر منطقه با توجه به تاریخچه آن اقلیم، طرح های مختص هر ناحیه را با ظرافت خاصی روی زیراندازهای نازک ورنی و گلیم پیاده می کنند.

اما مسئله ای که بیش از هر موضوع دیگری در خصوص حفظ نمادهای فرهنگی به واسطه این صنایع دستی، نگران کننده است کاهش شدید تقاضای آن ها از جانب خریداران است.